Architectuur

De academie, gebouwd door Carlos Arroyo Architecten ligt op de grens tussen de stad en het bos. De nieuwbouw versterkt de balans tussen wonen en natuur en speelt daarmee in de vormgeving. Door de dynamische gevel lijkt het gebouw voortdurend in beweging. Het optische effect zorgt ervoor dat het uitzicht verandert terwijl je wandelt. Nu eens zie je het bos, dan weer de blauwe lucht en het Westrand-gebouw.

De volumes van het nieuwe gebouw vormen een mooie overgang tussen de hoogte van de alleenstaande eengezinswoning aan de ene kant en het cultuurcentrum Westrand aan de andere. De nieuwbouw bestaat uit twee delen: de Academie en het Auditorium. Ze werken samen maar bewaren hun eigen identiteit. Ze functioneren ook onafhankelijk van elkaar.

Het idee was dat het gebouw er als een huis moest uitzien, maar dat het toch ook ruim genoeg moest zijn om de kinderen op te vangen die les volgen in de academie. Het moest van uitzicht aansluiting vinden bij de huizen in de buurt én met het moderne cultureel centrum Westrand. Opvallend is de grote luifel aan de voorkant van het gebouw, die een grote openbare ruimte creeërt waar mensen elkaar kunnen ontmoeten en waar ze ook in het droge hun muziekinstrumenten en dergelijke kunnen uitladen.

Loading...

Structureel is het gebouw hoofdzakelijk opgetrokken als een betonstructuur. Het gedeelte van de leslokalen bestaat uit 2 bouwlagen (gelijkvloers en 1ste verdieping). De tussenvloer werd gerealiseerd als gewapende betonplaat. Een beperkt gedeelte is eveneens voorzien van een kelderverdieping. Het gedeelte van hetauditorium en podium bevindt zich in de overkragende structuur.

De vloer van het auditorium werd gerealiseerd d.m.v. stalen liggers met daarop een druktafel in beton (verdeuvelde verbinding tussen staal en beton). De dakstructuur werd gerealiseerd in zelfdragende sandwichpanelen die rusten op gelamelleerde houten liggers.

Deze liggers dragen op hun beurt in de betonnen buitenschil. Wat het meest in het oog springt, is de gevel langs de Levoldlaan. Wanneer je de muziekacademie bekijkt van aan de ene kant van de straat, zie je een bos met dezelfde bomen als het achterliggende park. Bekijk je de gevel van aan de andere zijde, zie je een schakering van blauwe en grijze kleurvlakken die de indruk geven van een wolkenhemel. Recht voor de gevel zie je dan weer een speling van kleurvlakken in de meest uiteenlopende kleuren. Die kleurvlakken zijn een allusie op een schilderij dat Hoppenbrauer, de architect van het cultureel centrum Westrand, ooit maakte. Dat schilderij was een beeldende vertaling van een muziekstuk van de Vlaamse middeleeuwse componist Ockegem. De kleuren symboliseren de verschillende stemmen en ritmes in de Vlaamse polyfonie. Zo is de link met de gevel van de nieuwe academie voor muziek, woord en dans meteen gelegd.